Strona Główna Pytania I Odpowiedzi Witam Mam Problem Z Moimi Rodzicami Poniżają Mnie, Wyzywają, Ciągle Grożą I Kontrolują, Narzucają Mi 6 odpowiedzi Witam mam problem z moimi rodzicami poniżają mnie, wyzywają, ciągle grożą i kontrolują, narzucają mi się i chcą mi na siłe pomagać w rzeczach w których sama sobie radze i nie mam z nimi problemu ja im mówię że nie potrzebuje w tej sytuacji ch pomocy i dam radę sobie sama ale tata wtedy zaczyna mi mówić że jak ja mam prawo nie potrzebować go w ogóle w tej sytuacji że on jest moim tatą i robię mu przykrość i on się czuje odrzucony, mama czasem przyjmuje to do wiadomości że nie potrzebuje w czymś jej pomocy ale też z nią nie jest okej bo potrafi do mnie powiedzieć słowa typu nie sap, nie szczekaj, czy nawet zamknij się i nie pyskuj. Niestety ona też nie widzi w tym problemu że tak się do mnie odzywa bo to przecież ona mnie urodziła i należy jej się szacunek bo jest moją matką i to przecież zawsze ja jestem wszystkiemu winna. Cała rodzina niestety też nie widzi w nich problemu bo to przecież moi rodzice i oni mnie kochają, wspomnę jeszcze tylko że przy wujkach, ciotkach czy nawet sąsiadach udają kogoś kim w ogóle nie są i nawet gadają że jestem strasznie trudną córką a wszyscy niestety wierzą im na słowo a mnie nikt nawet nie chce słuchać jak komuś chce powiedzieć że to z nimi jest problem. Przyznam że w dzieciństwie leczyłam się psychiatrycznie ale to też nie była do końca moja wina bo w domu często za złą ocene w szkole potrafili mnie bić paskiem a nawet i czasem kablem od przyrządów elektrycznym i mówili mi że to normalne i każde dziecko dostaje jak jest nieznośne. Wiem że wtedy to ja popełniałam straszne błędy że nie szukałam pomocy tylko wyżywałam się na moich koleżankach i kolegach ze szkoły biłam ich nawet niekiedy w podstawówce bez powodu a nawet i zdarzało się że specjalnie podkładałam im nogi bo chciałam żeby się przewrócili bo miałam dosyć tego że rodzice są tacy dla mnie a po drugie nawet miałam takie momenty jako małe dziecko w których myślałam że bicie to coś normalnego i trzeba komuś przywalić jak coś mi nie odpowiada... Rodzice robili mi takie pranie mózgu że to masakra. Najgorsze jest to że potem nauczyciele wzywali ich do szkoły że ich córka jest agresywna, nerwowa, wybuchowa a nawet dziwna i inna i nie pasuje do reszty dzieci. Niestety nikt nie widział w nich problemu tylko zawsze we mnie nawet lekarze do których mnie kierowano. Mówiłam im nawet że mam dosyć rodziców nawet niekiedy gdy byłam niepełnoletnia prosiłam o umieszczenie w domu dziecka. Niestety brak zrozumienia i jakiegokolwiek ze strony lekarza... Jeden mi mówił że to moi rodzice i mam ich szanować bo inne dzieci nie mają rodziców. Gdy trafiałam do różnych psychiatrów to oni nawet nie chcieli mnie słuchać bo przecież według nich świętością była moja mama z którą zawsze rozmawiali i nawet potrafiła się popłakać przy nich że ma ze mną straszne problemy. Nawet były takie sytuacje że dzwoniła do mojego psychiatry mówiąc że jestem straszna a psychiatra nawet nie prosząc mnie do telefonu żeby ze mną porozmawiać i zobaczyć w jakim jestem w stanie. Zapisywał mi coraz większe dawki leków. Dawano mi psychotropy od 12 roku życia żadne te leki o których mi tak mówiono że będę się po nich wspaniale czuła i nie będe miała żadnych problemów nie dawały mi żadnego działania a nawet po niektórych wyleciała mi połowa włosów i miałam problemy z nadwagą i wtedy byłam faktycznie w okropnym stanie bo czułam się brzydka i w szkole często wyśmiewano mój wygląd, nawet była taka sytuacja ale to już w liceum, które wybrali mi rodzice bo ja nie miałam oczywiście prawa zadecydować o sobie, pamiętam że po kłóciłam się z koleżanką o głupotę i poszłam do jednej z nauczycielek żeby wyjaśniła z nami ten konflikt ale niestety kiedy doszło do rozmowy to zaczeła ta dziewczyna nawet szyderczo śmiać się przy nauczycielce że jestem głupia i żądała od nauczycielki żeby mi podała leki bo to we mnie jest problem a w niej nie bo ona jest przecież święta a jedynym problemem w szkole jestem tylko ja. Kłótnia naprawde była o głupote bo zaczeła się wtedy śmiać że jestem łysa a ja jej miałam prawo powiedzieć że ma lepiej patrzeć na siebie bo sama nie jest idealna. Niestety zarówno klasa jak i nauczyciele widzieli tylko we mnie problem bo jestem dziwna i inna od innych uczniów (może po części to fakt bo nigdy nie byłam wielbicielką papierosów z czego koleżanki też się śmiały że tchórze bo boję się zapalić a na słowo alkohol czy piwo to poprostu czuje obrzydzenie do dnia dzisiejszego a koledzy i koleżanki z klasy potrafiły nawet mówić przy nauczycielach o piwie ale oni to zawsze odbierali żartobliwie albo udawali że ich nie też pięć razy w szpitalach psychiatrycznych po których również nie czułam się nigdy lepiej tylko gorzej a zdarzało się nawet tak że musiałam iść do szpitala we wakacje na dwa miesiące bo mama twierdziła że chce iść do pracy a ja nie mogę sama zostać w domu bo mówiła mi że bez niej sobie nie poradzę. Mój problem z rodzicami niestety nie minął oprócz poniżania mnie i krzyków, które są na prawdę bez sensu a nawet do dnia dzisiejszego bicie mnie za brak szacunku niestety bicie takie żebym nie miała siniaków bo nie chcą oni mieć problemów a mi nikt nie wierzy bo sąsiedzi nazywają nawet niekiedy mnie głupią histeryczką bo słyszą jak nieraz beczę w swoim pokoju czy uciekam z domu chociaż by tylko na godzinę żeby mieć święty spokój to mi mówią szanuj rodziców bo gdyby nie oni to nie było by Cię na tym świecie. Ja powiedziałam mamie i tacie że bardzo chce się wyprowadzić od nich i nie chce już na prawdę od nich nic żadnych pieniędzy czy nawet tej pomocy którą mi narzucają w sprawach na prawdę głupich takich jak zrobienie nawet herbaty w bezprzewodowym czajniku bo twierdzą że ja nie poradze sobie z jego obsłużeniem że to bardzo trudne i skomplikowane i ja nie mogę im odmówić przecież pomocy nawet w tak głupich sprawach bo oni przecież robią to z rodzicielskiej miłości jak to oni twierdzą. Niestety jak im powiedziałam że chce się wyprowadzić a nawet zerwać z nimi kontakt oni zaczeli krzyczeć na mnie i wyzywać mnie od niewdzięcznych świń a tata nawet mi powiedział że jeśli to zrobie to on wzywa policje na mnie zgłosi że uciekłam z domu bez ich zgody czy nawet zgłosi zaginięcie córki a mi nikt nie uwierzy przez to że kiedyś leczyłam się. Nie wolno mi nawet samej decydować jakie programy chce oglądać w telewizji czy nawet jakiej muzyki słucham bo ja przecież nie moge mieć nawet innych upodobań niż mój kochający tata bo jest to odbierane jako brak szacunku do niego. A kiedy puszcze muzyke w swoim pokoju która nawet nie gra głośno to mama zaczyna się drzeć że nie mam prawa słuchać muzyki i że mam ją natychmiast ją wyłączyć bo ona wezwie zaraz policje do mnie. Opisując też tą sprawę z tatą rozumiem że mógł by mieć na prawdę taką obsesje i zgłaszać moje zaginięcie jak bym miała dwanaście lat lub miała zespół downa. Ale ja już jestem po dwudziestce a oni nadal traktują mnie jak małe dziecko. Nie wolno mi mieć żadnych koleżanek bo nie odpowiada im żadna z którą się zakoleguje a o chłopaku to już nawet nie wspomnę bo przy nich nawet same słowo że podoba mi się jakiś chłopak to temat tabu i nie powinnam nawet myśleć o chłopakach tylko o tym żeby ciągle być przy rodzicach bo oni twierdzą że kiedyś ich zabraknie a ja będe żałować każdej chwili spędzonych bez ich towarzystwa, ja wcale tak nie uważam. Prosze o pomoc bo ja naprawde nie wiem już co mam zrobić czy wolno mi wyjść samej z domu bez nich i nie będe miała problemów z policją bo oni zgłoszą moje zaginięcie? Czy wolno mi się samej wyprowadzić z domu nie informując ich o tym i czy też wtedy nie będe miała problemów z policją bo rodzice zgłosili że zaginełam a przecież oni się o mnie martwią i mam natychmiast wrócić do domu a jeśli nie to pójść do zakładu psychiatrycznego? Proszę naprawdę zrozumieć mój problem że mam na prawdę problem z okropnie toksycznymi rodzicami i ja na prawdę czuje się lepiej bez ich towarzystwa bo nie jestem nerwowa i nie żyje pod presją i wieczym strachem przed nimi że oni mogą przecież wszystko a ja nic. Z moją rodziną to rozmowa jak z wiatrakami bo wszystko co do nich mówię nie dociera to do nich i zawsze znajdują wieczne błędy tylko we mnie a nie w sobie bo przecież wszystko z nimi jest okej (Chociaż to widać że to oni mają ze sobą problemy bo jakiś miesiąc temu mój tata poprosił mnie o pomoc żebym pomogła mu wejść na jego skrzynkę pocztową wpisałam jego maila i powiedziałam mu żeby wpisał swoje hasło on mówił mi że nie pamięta i ja mam mu je wpisać ja mu powiedziałam że nie wiem jakie ma hasło. To znowu poszła wulgarna wiązanka do mnie z jego ust a nawet i groźby. Ja też się wtedy na niego wydarłam że to nie mój mail i to on musi pamiętać do niego hasło a jak nie pamięta to niech je sobie zapisze w notatniku, bo równie dobrze mogłam nie chcieć mu pomóc wejść na maila. On zaczął się drzeć że to jest mój zasrany obowiązek bo jestem jego córką a on jest moim tatą i on stoi ode mnie wyżej. Umówiłam się jutro do psychoterapeuty który mam nadzieje że mi naprawdę pomoże a nie będzie mi wmawiać że jestem okropna i wyśle mnie do psychiatry który mi zapisze jakieś silne leki, bo ja na prawdę nie wymagam takiej pomocy bo wiem że jak wezne obojetnie jakie leki czy w obojetnie jakich dawkach to te leki mi nie pomogątylko jeszcze zaszkodzą (wiem bo nieraz się na tym przejechałam) Ja na prawdę bardzo bym chciała zacząć nowe spokojne życie tylko bez rodziców bo z nimi nie da się nawet normalnie rozmawiać. Bardzo chciałabym się wyprowadzić z domu i znaleźć jakąś prace w przyszłości mieć męza i dzieci ale wiem na pewno że nie chciałabym mieć z nkmi ani z nikim takich toksycznych relacji jak mam z moimi rodzicami. Czekam na jakieś rady co mam robić ? Jakie mam prawa? I co mi wolno robić a co nie? Jak od nich uciec żeby nie mieć problemów? Wiem że miałam napisać tu krótkie pytanie ale tego na prawdę nie da się krócej opisać. Czekam na jakieś rady i sensowne odpowiedzi a na prawdę będe wdzięczna za zrozumienie. Witam Wizyta u psychoterapeuty to dobry pomysł by uporać się z problemami i trudnymi doświadczeniami. Na ten moment proponowałabym wizytę w ośrodku interwencji kryzysowej tam dostanie Pani pomoc nie tylko psychologa ale tez innych specjalistów tj prawnik. Ma Pani prawo bez wiedzy rodziców wyprowadzić się z domu i żyć po swojemu. Nie jest to łatwy proces ale przy wsparciu terapeuty lub innych osób, kt życzą Pani dobrze i udziela wsparcia, jest to możliwe. Obecnie doświadcza Pani przemocy psychicznej ze strony rodziców i to trzeba przerwać. Pozdrawiam i życzę powodzenia Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu. Pokaż specjalistów Jak to działa? Bardzo obszernie Pani opisała swoją sytuację, można więc wywnioskować, że jest Pani naprawdę źle i jakoś nieznośnie w momencie życia, w którym się Pani znalazła. Nie dziwię się, że szuka Pani, czy nawet oczekuje zrozumienia, a może nawet jakiegoś rozwiązania (niech mi wreszcie ktoś powie co ja mam zrobić!), które by przyniosło ulgę. Myślę, że wizyta u psychoterapeuty to bardzo dobry pomysł, nie sądzę, żeby miał Panią ocenić jako okropną, natomiast może się zdarzyć, że skieruje Panią na konsultację psychiatryczną i nie jest to nic przeciwko Pani, po prostu czasem warto sprawadzić czy stan pacjenta nie wymaga dodatkowej pomocy, choćby nawet farmakologicznej. I nie chodzi tu o to, że pacjent jest okropny, zły i trzeba go ukarać, tylko o to, żeby pomoc, której pacjent oczekuje była optymalna. Trzymam kciuki za powodzenie Pani terapii, mam nadzieję, że wizytą u psychoterapeuty rozpocznie Pani może nie nowy, ale na pewno wiodący ku większej niezależności etap w swoim życiu. Pozdrawiam serdecznie! Witam. Z tego, co wywnioskowałam jest już Pani pełnoletnia, więc nie ma Pani obowiązku pozostawać w domu. Ma Pani pełne prawo, aby się z niego wyprowadzić, w każdej chwili. Ośrodek interwencji kryzysowej to jest jakiś pomysł. Relacje rodzinne są trochę toksyczne, widać tu dużą zależność rodziców od Pani i Pani od rodziców. Relacje rodzinne ulegają zmianie, kiedy dziecko wyprowadza się z domu. W Pani przypadku mogą się one trochę uzdrowić, kiedy zostanie zachowany zdrowy dystans. Byłabym za tym, aby Pani zaczęła rozglądać się za pracą, aby móc w najbliższym czasie wyprowadzić się z domu (i np. poszukać współlokatora). Warto byłoby także skorzystać ze wsparcia psychologa/psychoterapeuty, aby móc się komuś wyżalić, przepracować problem i rozplanować kolejne etapy działania. Życzę powodzenia! Witam Panią, Pierwsze pytanie z mojej strony to czy jest Pani osobą pełnoletnią? Jeśli tak , może Pani bez konsekwencji prawnych wyprowadzić się z domu. Tak jak wyżej wspomniano, są ośrodki pomocy osobom w podobnych sytuacjach jak Pani. Tam może Pani uzyskać odpowiednią pomoc. Co do Pani relacji z rodzicami , zachowania Pani rodziców względem Pani - wg mnie zachowanie takie (ograniczanie wolności , prywatności , pragnienie posłuszeństwa , wymuszanie szacunku itd) mogą wynikać z wczesnych etapów rodzicielstwa. Pytanie czy Pani Marka miała trudny poród a wcześniej ciężko zniosła ciąże ? Czy rodzice mieli trudności wychowawcze w okresie niemowlecym i wczesniszkolnym? Wiele toksycznych relacji między rodzicami a dziećmi wynikać może z takich właśnie sytuacji. Być może Pani rodzice mają tak silną potrzebę posiadania Pani na wyłączność że przestało już kontrolować swoje metody wychowawcze. Jestem zdania , że Pani przypadek kwalifikuje się do psychoanalizy. Proszę udać się do psychoanalityka, jeśli Pani rodzice chcieli by również skorzystać z pomocy psychologicznej a uważam że takowa jest im potrzebna - rozważyć proszę temat psychoterapii rodzinnej. Być może psychoterapeuta pomoże Państwu poznać swoje uczucia względem drugiej strony. Co mogę jeszcze polecić, proszę jasno zakomunikować (co może być trudne) rodzicom "bardzo Was kocham , szanuję ale jestem już dorosła i chciałabym zacząć własne życie". Proszę cały czas komunikować (tonem spokojnym , nie nerwowo) "przykro mi mamo kiedy mówisz do mnie ' zamknij się ' " , "sprawiasz mi ogromny ból kiedy nazywasz mnie świnia " itp. To krótkie wskazówki , jak może Pani spróbować rozmawiać z rodzicami jednakże może być to trudne zadanie . Reasumując, proszę porozmawiać z rodzicami na temat wspólnej psychoterapii , gdzie osoba trzecia pomoże Państwu, tak na prawdę na nowo budować relację rodzinną. Pozdrawiam serdecznie , Katarzyna Kulawińska Witam Panią Jest Pani pełnoletnia i wyprowadzka jest wskazana zwłaszcza kiedy doświadcza Pani przemocy. Jak najszybciej proponuję zgłosić się do ośrodka interwencji kryzysowej. Dostanie Pani tam wsparcie bez którego może być Pani trudno. Przed Panią życie! Ma Pani plany cele i marzenia! Witam serdecznie, ogromnie Pani współczuję. Jako osoba pełnoletnia może Pani w każdej chwili zrobić cokolwiek tylko sie Pani podoba i nikt nie ma prawa ograniczać Pani wolności. A może na poczatek odwiedziłaby Pani Centrum Praw Kobiet? Jest tam możliwość bezpłatnej konsultacji psychoterapeutycznej i prawnej, doradca ds. rynku pracy. Powinna Pani robić wszystko, co w Pani mocy, aby uniezależnić sie od rodziców; znaleźć pracę, wyprowadzić się z domu, nawiązać nowe kontakty i przyjaźnie, a także zapewnić sobie współpracę z psychoterapeutą, który pomoże Pani uporać się z bolesną przeszłością. Serdecznie pozdrawiam i trzymam za Panią kciuki :)) Twoje pytanie zostanie opublikowane anonimowo. Pamiętaj, by zadać jedno konkretne pytanie, opisując problem zwięźle. Pytanie trafi do specjalistów korzystających z serwisu, nie do konkretnego lekarza. Pamiętaj, że zadanie pytania nie zastąpi konsultacji z lekarzem czy specjalistą. Miejsce to nie służy do uzyskania diagnozy czy potwierdzenia tej już wystawionej przez lekarza. W tym celu umów się na wizytę do lekarza. Z troski o Wasze zdrowie nie publikujemy informacji o dawkowaniu leków. Ta wartość jest zbyt krótka. Powinna mieć __LIMIT__ lub więcej znaków. Specjalizacja Wybierz specjalizację lekarza, do którego chcesz skierować pytanie Twój e-mail Użyjemy go tylko do powiadomienia Cię o odpowiedzi lekarza. Nie będzie widoczny publicznie. Wyrażam zgodę na przetwarzanie danych osobowych dotyczących stanu zdrowia w celu zadania pytania Profesjonaliście. Dowiedz się więcej. Dlaczego potrzebujemy Twojej zgody? Twoja zgoda jest nam potrzebna, aby zgodnie z prawem przekazać wybranemu przez Ciebie Profesjonaliście informacje o zadanym przez Ciebie pytaniu. Informujemy Cię, że zgoda może zostać w każdej wycofana, jednak nie wpływa to na ważność przetwarzania przez nas Twoich danych osobowych podjętych w momencie, kiedy zgoda była informacje o moim pytaniu trafią do Profesjonalisty? Tak. Udostępnimy wybranemu przez Ciebie Profesjonaliście informacje o Tobie i zadanym przez Ciebie pytaniu. Dzięki temu Profesjonalista może się do niego mam prawa w związku z wyrażeniem zgody? Możesz w każdej chwili cofnąć zgodę na przetwarzanie danych osobowych. Masz również prawo zaktualizować swoje dane, wnosić o bycie zapomnianym oraz masz prawo do ograniczenia przetwarzania i przenoszenia danych. Masz również prawo wnieść skargę do organu nadzorczego, jeżeli uważasz, że sposób postępowania z Twoimi danymi osobowymi narusza przepisy jest administratorem moich danych osobowych? Administratorem danych osobowych jest ZnanyLekarz sp. z z siedzibą w Warszawie przy ul. Kolejowej 5/7. Po przekazaniu przez nas Twoich danych osobowych wybranemu Profesjonaliście, również on staje się administratorem Twoich danych osobowych. Aby dowiedzieć się więcej o danych osobowych kliknij tutaj Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.

Nie. To jest po prostu informacja o konsekwencjach. Tak samo jest w tym przypadku. I oczywiście jeśli ojciec znów zostawi dziecko samo, musimy zrobić to, co zapowiadałyśmy. Ten mężczyzna powinien wiedzieć, że też musi stosować się do pewnych reguł, a dziecko, że nie jest samo, że ktoś za nim stoi, że nie jesteśmy obojętne.

Odpowiedź znalazła psycholog Mary Ainsworth, która opracowała procedurę obcej sytuacji. W dużym skrócie polega ona na rozdzieleniu matki i dziecka, a następnie obserwowaniu zachowania malucha, gdy rodzicielka wychodzi i gdy wraca. Na tej podstawie można określić rodzaj więzi, jaka łączy dziecko z matką.

Dzieci rozpoczynając naukę, nie tylko zdobywają wiedzę, ale też zaczynają budować relacje z rówieśnikami. Kiedy wszystko jest w porządku, to zwykle nie za bardzo skupiamy się na tym, jak dziecko radzi sobie w kontaktach z innymi. Zaczynamy się interesować, kiedy dzieje się coś niepokojącego, np. gdy nauczyciel informuje nas, że nasze dziecko dokucza Stasiowi czy Marysi. Co wtedy robić? Jak się zachować i zaopiekować swoim dzieckiem? Pierwszym środowiskiem, w którym dziecko doświadcza tego, jak buduje się relacje z innymi, jest rodzina. Tak naprawdę to tu nasza pociecha słyszy, jak rozmawiają ze sobą rodzice: o uczuciach, potrzebach, zachowaniach, o tym, co myślą, czego pragną. Obserwuje też, jak w rodzinie rozwiązuje się drobne nieporozumienia, jak reaguje się na różnice zdań czy większe konflikty. Patrzy, jak rodzice budują bliskość i samo po raz pierwszy jej doświadcza. Potem te doświadczenia zabiera ze sobą w świat. W szkole dochodzą do tego kontakty z rówieśnikami, które również uczą budowania relacji. To w podstawówce, a w wcześniej w przedszkolu dziecko uczy się strategii nawiązywania kontaktów z rówieśnikami np. rozmawia z nimi, pyta, czy może dołączyć do zabawy, milcząco włącza się do zabawy czy rozmowy między kolegami, narusza granice innych dzieci np. dokuczając, wyzywając. Dlaczego dziecko dokucza innym? Jako rodzice mamy przeświadczenie, że nasze duże już przecież dziecko (w końcu to już nie przedszkolak) powinno wiedzieć, że takie zachowania, jak wyzywanie innych, złośliwości, poniżanie czy ośmieszanie są krzywdzące. Musimy jednak pamiętać, że dziecko dopiero uczy się regulacji emocji i budowania relacji z rówieśnikami, szczególnie w klasach młodszych. Rozwój emocjonalny to proces długotrwały. Zachowania dzieci wynikają często z uwarunkowań czysto biologicznych związanych z niedojrzałymi strukturami płatów przedczołowych w mózgu, które są odpowiedzialne za racjonalne i logiczne myślenie, refleksję i autorefleksję, a także za regulacje emocji. Wymagamy tych umiejętności od dzieci, choć nam dorosłym często przychodzi to z wielkim trudem. To, co nazywamy szumnie dokuczaniem, może być związane z niedojrzałością emocjonalną. Różnice między dziećmi w tym obszarze mogą wynosić nawet kilka lat – u młodszych ok. 4 lata, a u nastolatków nawet 6 lat. Oznacza to, że nasz 9-latek może emocjonalnie być 5-latkiem, a nasz 15-latek, 9-latkiem. Drugim powodem może być fakt, że akurat nasze dziecko wybiera najlepszy, znany mu sposób na zaspokojenie swoich potrzeb. Porozumienie bez przemocy mówi, że „ludzie zawsze działają po to, żeby zdobyć to, czego im brakuje, a nie po to, żeby krzywdzić innych”. Może być też tak, że ostatnio coś nasze dziecko niepokoi lub smuci lub nie odnajduje się w szkole i jest to dla niego najlepszy dostępny sposób na odreagowywanie trudności. Zdarza się też, że takim działaniem dziecko próbuje wejść do określonej grupy rówieśniczej, pokazując swoją siłę. A może ma za mało uwagi czy zaangażowania i troski z naszej strony. Powodów może być dużo. Co dostaje dziecko, które dokucza innym? Jest widziane – dostaje uwagę kolegów, którzy patrzą na nie, zwykle coś do niego mówią. Czuje się dostrzegane przez nauczyciela, który zwraca mu uwagę na zachowanie. W końcu jest widziane przez rodziców, kiedy dowiadują się od nauczyciela, jak dziecko traktuje rówieśników. Dostarcza innym zabawy – dziecko wchodzi w rolę tzw. „klauna klasowego” i niektórzy śmieją się z tego, co robi, mówi. Z drugiej strony może wchodzić w rolę „bohatera klasowego”, który pokazuje swoją siłę, tak że „nikt mu nie podskoczy”. Inni liczą się z nim, a czasem i się go boją. Ma poczucie przynależności – np. do grupy rówieśniczej, w której jego koledzy podobnie się zachowują. Aby więc być częścią grupy, dostosowuje się do zasad w niej panujących, nawet kiedy nie do końca się z nimi zgadza. Ma poczucie wpływu i sprawczości – może o czymś decydować. Jest ważne i brane pod uwagę. Jak widzimy, dziecko wiele dostaje, zachowując się w ten sposób. Oczywiście nie możemy się zgadzać na żadna formę przemocy, a dokuczanie do niej należy. Należy reagować! Jak możemy reagować? Ponieważ dziecko, które dokucza niejako rekompensuje sobie swoją potrzebę bycia widzianym i usłyszanym, potrzebuje pomocy, życzliwego i autentycznego zainteresowania, a nie karania czy wyciągania konsekwencji. Tutaj „ofiarą” jest nie tylko dziecko, któremu nasza pociecha dokucza. Każde z nich potrzebuje rozmowy, podczas której dowiemy się, co dziecko przeżywa, czego chce, czego potrzebuje. Usłyszy od nas dorosłych, życzliwie i z szacunkiem, że nie ma naszej zgody na taką formę kontaktu. A potem na „zimno”, już po opadnięciu emocji, poszukajmy wspólnie innych sposobów na zaspokojenie jego potrzeb. W rozmowie z dzieckiem konieczne jest empatyczne słuchanie, bez moralizowania, pouczeń, wyciągania konsekwencji czy dawania rad. Ważne, aby dorośli uzbroili się w cierpliwość i spokojnie wysłuchali dziecka bez przerywania, bagatelizowania, krytykowania, porównywania czy deprecjonowania tego, co mówi. Dziecko potrzebuje czasu i naszej uwagi, ponieważ chce być wysłuchane i zrozumiane. Pamiętając, że dokuczanie to jedynie wierzchołek góry lodowej, dowiemy się, co się pod nim kryje, co dziecko czuje, co myśli, czego pragnie, czego potrzebuje. Empatyczne słuchanie nie skupia się na zachowaniu, a na tym, co jest pod spodem. Zachowanie naszego dziecka nie jest tu problemem, choć wiem, że trudno jest rodzicom i nauczycielom to przyjąć. Skupianie się na zachowaniu naprawdę na niewiele się zda. Jako dorośli możemy też przyjąć rolę mediatora. Warto poprosić, aby ktoś ze szkoły, najlepiej osoba bezstronna, przyjął na siebie taką rolę. Z dziećmi sprawdza się uproszczona wersja tzw. kręgów naprawczych Dominica Bartera, w której dzieci słuchają siebie nawzajem. Najpierw jedno dziecko mówi wszystko to, co chce powiedzieć, drugie dziecko słucha i następnie powtarza to, co usłyszało i zrozumiało, a potem drugie. Można też zapytać dzieci: czego by chciały w tej sytuacji? na czym im zależy? A dopiero potem należy pomyśleć wspólnie o rozwiązaniu tej sytuacji. Ważne, aby dorosły-mediator zrezygnował z roli sędziego. Nie wymierza kary, nie mówi kto jest winny, a kto nie. Dzieci nie ponoszą żadnych konsekwencji (tak wiem, że to niektórym z nas nie mieści się w głowie), a pracują nad odbudowaniem kontaktu. Ważne, aby każda ze stron miała szansę być wysłuchana i uszanowana, bo tylko wtedy możemy mówić o odbudowaniu relacji. Dorosły musi być przy tym obecny i empatyczny, a jednocześnie neutralny. Wspierać u naszego dziecka poczucie własnej wartości, ponieważ to dziecko, które lubi siebie, zna swoje mocne strony, czuje się bezwarunkowo kochane i akceptowane ma zasoby do tego, aby wspierać i akceptować inne dzieci. Kiedy nasze dziecko doświadcza w budowaniu relacji z nami i innymi ważnymi dorosłymi osobami szacunku, życzliwości, to i na tych fundamentach będzie budować relacje z rówieśnikami. W szkole dziecko zawsze dokucza z jakiegoś powodu. Zamiast wpadać w przerażenie i złość lub z niedowierzeniem mówić „jak to się mogło stać, przecież tak się staramy”, warto zastanowić się i zadać sobie a potem dziecku pytania: co mu to daje, czego mu brakuje, jakiego powodu to robi? Nie pomaga pytanie „dlaczego?”, w którym wymagamy, aby dziecko wyjaśniło nam powody swojego zachowania. Nasza pociecha często po prostu nie wie, dlaczego to robi. Oczywiście jako rodzice mamy prawo być rozczarowani, a mamy nawet prawo o tym mówić, ale nadal powinniśmy pokazać dziecku, że jesteśmy przy nim i że wspólnie znajdziemy rozwiązanie. Źródła: dostęp dostęp Katarzyna Mitschke. Kiedy szkoła jest problemem. Wydawnictwo Natuli. Szczecin 2019. Marzena Jasińska Trener, dyplomowany coach, doradca rodzinny. Od lat wspiera rodziców w konsultacjach indywidualnych oraz warsztatach psychoedukacyjnych. Swoją pracę opiera na filozofii Jespera Juula, założeniach Rodzicielstwa Bliskości oraz Porozumienia Bez Przemocy. Specjalizuje się w zakresie neurodydaktyki oraz uczenia się uczniów. Ekspert rozwoju osobistego, komunikacji, negocjacji. W swojej pracy zajmuje się także tematyką mediacji szkolnych, procesów grupowych, zarządzania zmianą w organizacji i zarządzania zespołem. Prywatnie mama dwóch dorosłych synów.

• ስጲяձоху евο
• ዤурዖጉոл езикр

IfnmZ9F.

325llxvtkj.pages.dev/16

325llxvtkj.pages.dev/1

325llxvtkj.pages.dev/59

325llxvtkj.pages.dev/25

325llxvtkj.pages.dev/30

325llxvtkj.pages.dev/62

325llxvtkj.pages.dev/64

325llxvtkj.pages.dev/34

co zrobić gdy dziecko wyzywa rodziców